၂၀၀၀ ခုႏွစ္၊ ေမလအလယ္ပိုင္းေန႔ရက္တစ္ခုရဲ႕ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ (၃)နာရီေလာက္မွာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အနီေရာင္ပိတ္စ ခႏၵာကိုယ္ေပၚ သိုင္းပတ္ထားတဲ့ လူတခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ဒုတ္၊ ဓား၊ ပုဆိန္ အစရွိတဲ့ လူသတ္လက္နက္ကိုယ္စီကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့လူေတြ ေတာင္ငူ၊ မန္းရပ္၊ ကန္ေတာ္လမ္းမွာ တျဖည္းျဖည္း စုရံုး ေရာက္ရွိလာၿပီးေနာက္ ေနအိမ္၊ တိုက္တာ၊ အေဆာက္အဦးေတြကို အုပ္စုလိုက္ ၀င္ေရာက္ ဖ်က္ဆီး လုယက္ၿပီး နာရီ၀က္ခန္႔အၾကာတြင္ ဆက္လက္၍ ေနအိမ္မ်ားကို မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးၾကေလရာ…..
“ပါပါး မီးမီးတို႔ ဒီေရကန္ႀကီးထဲက ဘယ္ေတာ့ အျပင္ကိုထြက္ရမွာလဲဟင္။”
“ရူးးးးးးးးးးး မီးမီး အသံမထြက္နဲ႔ တိတ္တိတ္ေန။ ေအာက္က အသံေတြၾကားတယ္မလား၊ ပါပါးတို႔ကို သတ္ပစ္လိမ့္မယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ဓားအႀကီးႀကီးေတြ ပါတယ္။ မေၾကာက္ဘူးလား။”
ဖခင္ျဖစ္သူက သံုးႏွစ္မျပည့္ေသးေသာအရြယ္ သမီးေလးကို ေလ့သံတိုးတိုးျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲ က်စ္လစ္စြာ ေထြးပိုက္ရင္း ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ား မ်က္လံုးေလးမ်ား ျပဴးကာ ေပကလပ္ ေပကလပ္လုပ္ရင္း ၿငိမ္သြားၾကေလေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္၌…
“ေဟ့ ဓာတ္ဆီေလာင္း ျမန္ျမန္ေလာင္းၾကေဟ့”
မၾကာခင္ မီးစြဲေလာင္သည့္အသံမ်ားၾကားလာရပါၿပီ။ မီးတင္ရိႈ႕သည့္ ေလာင္စာမ်ားမွာ သိပ္မၾကာခင္က ရြာသြန္းထားသည့္ သႀကၤန္မိုး၏ မိုးေရမ်ား ေရစိုေနျခင္းေၾကာင့္ အေငြ႕တလူလူ ထြက္လာသည္။
“မာမားႀကီး သားသား ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္တယ္။ ဒီအုတ္ကန္ႀကီးထဲမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္။ အေငြ႕ေတြရွိေတာ့ သားသား ေခ်ာင္းဆိုးခ်င္တယ္။”
“အင္းပါသားရယ္ မာမားတို႔ ခဏေနဆို အျပင္ထြက္ရေတာ့မွာပါ။ အခုေတာ့ ေခ်ာင္းလဲ မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္။ ေတာ္ၾကာ အျပင္က လူေတြ ၾကားသြားလို႔ မာမားတို႔ကို ျမင္သြားၿပီး ဓားနဲ႔ ခုတ္သတ္လိမ့္မယ္ သားေလးရဲ႕။ မာမားရဲ႕သားသားေလးက လိမၼာပါတယ္။ ခဏေလးပဲ ေစာင့္ပါေနာ္။ သားသားႀကိဳက္တဲ့ ေခ်ာကလက္ေတြ ခဏေန အျပင္ေရာက္ရင္ အမ်ားႀကီးေကၽြးမယ္ေနာ္။ လိမၼာပါတယ္ကြယ္”
ကိုယ္၀န္လြယ္ထားၿပီး ေမြးရက္ေစ့ဖို႔ တစ္လခန္႔သာလိုေတာ့တဲ့ မိခင္ျဖစ္သူက သားဦးစံုတြဲအမႊာေမာင္ႏွစ္မရဲ႕ အငယ္လူျဖစ္တဲ့ သားေလးကို ေခ်ာ့ျမဴလိုက္ပါတယ္။
သံုးႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သမီးနဲ႔သား စံုတြဲအမႊာေတြဟာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ လိမၼာတယ္။ ေျပာတဲ့စကားတိုင္းကို လူႀကီးေတြလို နားလည္လြယ္သေလာက္ သိပ္ပါးနပ္ၾကၿပီး အရိပ္အကဲနားလည္တတ္တဲ့ က်မဘ၀ရဲ႕ ရႈမၿငီးႏိုင္တဲ့ ရင္ေသြးေလးေတြပါ။ သူတို႔ တီတီတာတာေျပာေနတိုင္း အျမဲတမ္း ၾကည့္မ၀ႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်မရဲ႕ ဘ၀၊ က်မရဲ႕ အသက္ကေတာ့ ဒီ သားနဲ႔ သမီးပါပဲ။ အခုလဲ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ပါးေဖာင္းေဖာင္း၊ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္း၊ အသားကေလး ေဖြးေနတဲ့ သမီးေခ်ာေလးကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာမိပါတယ္။ သမီးေလး မီးခိုးအေငြ႕ေတြေၾကာင့္ သူပါးစပ္နဲ႔ႏွာေခါင္းကို သူ႔လက္ကေလး မလံု႔တလံု ပိတ္ထားရွာပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ခင္ပြန္းကို သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ အရူးတစ္ေယာက္လို အသံမထြက္ပဲ တရိႈက္ရိႈက္နဲ႔ ကေလးေတြ မျမင္ေအာင္ ငိုေနရွာတာပါ။ သူ႔ရဲ႕လက္ကေလးေတြကို ဖမ္းဆုပ္ၿပီး ႏွလံုးသားခ်င္းဆက္သြယ္မိေနသလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အၾကည့္ေတြနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနမိပါတယ္။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မီးခိုးေတြက သိပ္မ်ားလာၿပီ။ သားနဲ႔သမီးအတြက္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မတိုင္ပင္ႏိုင္ပါဘူး။ အခုရွိေနတာက က်မတို႔အိမ္က ေရတိုင္ကီထဲမွာပါ။ တျခားအခ်ိန္မွာဆိုရင္ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ေရေတြစိုေနခဲ့ရင္ အေအးမိ အဆုပ္ပြာမွာစိုးလို႔ အက်ႌလဲ၊ ေရသုတ္ေတြကို ဂရုတစိုက္လုပ္ေပးခဲ့ေပမဲ့ အခုေတာ့ ဒီေရတိုင္ကီထဲက ေရေတြထဲမွာ စိမ္ထားရသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ခ်စ္သားနဲ႔သမီး အမႊာေလးေတြဟာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ေရေတြထဲမွာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေနေနၾကရၿပီး ေၾကာက္ရြံတာေၾကာင့္ အသံပင္ မထြက္ရဲေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္ေနၾကပါတယ္။ က်မအေတြးေတြ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ရုတ္တရက္မွာပဲ….
“အဟြတ္ အဟြတ္ အဟြတ္” မီးခိုးေငြ႕ေတြေၾကာင့္ သားသားေလး မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကေလးသံေလးနဲ႔ ေခ်ာင္းဆိုးသံေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ျပင္ပက အသံေတြကေတာ့ ဆူညံေနတာကိုလဲ ရုတ္တရက္ က်မ စိုးရိမ္စြာနဲ႔ သတိျပဳမိလိုက္ေတာ့ လြန္စြာ ဆူညံေနပါတယ္။
“သာသနာ့အေရး ဒို႔အေရး၊ သာသနာ့ကိစၥ ဒို႔ကိစၥ၊ ဒို႔သာသနာအဓြန္႔ရွည္ဖို႔ ကုလားမ်ားကို ႏွိမ္နင္းစို႔”
“ဒါတို႔ေျပ၊ ဒါတို႔ေျမ၊ တို႔ပိုင္တဲ့ေျမ၊ ေ၀းးးးးးးးးးးးးး၊ ရႊီးးးးးးးးး ေျဖာင္း ေျဖာင္း ေျဖာင္း”
“ေဖ -ိုး မ ကုလားေတြ၊ ငါ -ိုးမ ကုလားေတြ၊ ႏွစ္မ-ိုး ကုလားေတြ ေဟးးးးး ကုလားေတြကို မ်ိဳးျဖဳတ္ၾက၊ ကုလားမွန္ရင္ ကေလးေတာင္ အရွင္မထားၾကနဲ႔”
“က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္ပါ မက်န္ေစနဲ႔ေဟ့၊ အျပတ္ကို ရွင္းပစ္ၾက”
“ဟိုမွာ စတီးဂ်ိဳင္ေလးတစ္ခုပဲ၊ ေကာက္ထား ေကာက္ထား၊ ဟာ ဒီမွာ အားေဆးတစ္ပုလင္း အိတ္ထဲထည့္ထားလိုက္”အစရွိတဲ့ ညာသံမ်ားေပးကာ၊ ၾကံဳး၀ါးရင္း ရိုက္ထု၊ လုယက္ ခိုးယူသံေတြနဲ႔အတူ အရာ၀တၱဳမ်ား မီးေလာင္ကၽြမ္းျခင္းေၾကာင့္ထြက္လာေသာ ေညႇာ္နံ႔မ်ားဟာ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ဖံုးလႊမ္းေနပါတယ္။
“မာမား မီးမီး ဒီေရေတြထဲမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေရေတြ ပူလာၿပီ။ အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္။ လိုက္ပို႔ေပးးးးးးးး” သမီးငယ္ရဲ႕ ဂ်ီက်သံ တိုးတိုးေလး ထြက္ေပၚလာခ်ိန္မွာ ရုတ္တရက္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ က်မေဘးသို႔ ျပဳတ္က်လာေလသည္။ က်မ အလြန္ထိတ္လန္႔သြားၿပီး ခင္ပြန္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ လႈပ္ႏိႈးေနမိေတာ့သည္။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္ မသိ။ က်မေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ သားငယ္ ၿငိမ္သြားသည္ကိုလဲ သတိျပဳမိလိုက္သည္။ က်မ ရင္ထဲက အပူမီးေတြ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ရေလၿပီ။ ေရေတြက တျဖည္းျဖည္း ပြက္ပြက္ဆူလာေလၿပီ။ သမီးငယ္ေလး ဒုကၡဒဏ္ကို မခံစားႏိုင္ေသာ္လည္း အသံမထြက္ရဲတာေၾကာင့္ ႀကိတ္၍
“မာမား မီးမီးမေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းပူတယ္။ အျပင္လိုက္ပို႔ေပးပါေနာ္။ အဟင့္ ဟီးးးးးးး ဟီးးးးးးး အီးးးးးးးးးးးးး”
က်မ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ပါ။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေနရပါတယ္။ ခင္ပြန္းလည္း အသက္မရွိေတာ့။ သားငယ္ေလးလဲ အသက္မရွိေတာ့။ ေလာကမွာ က်မအတြက္ ဒီ သမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဒီသမီးငယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ေရာက္ေနသည့္ တိုင္ကီေပၚမွ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေအာက္သို႔ ခုန္ခ်လိုက္ရပါမည္လား။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်မစိတ္ထဲ အလင္းတန္းေလး တစ္ခု၀င္လာသည္။ သမီးငယ္တို႔ စကားတတ္ကတည္းက အရင္ဦးဆံုး ရြတ္ဖတ္တတ္ေစခဲ့တဲ့ ကလိမာ (အစၥလာမ့္သရဏဂံု)ကို သမီးေလးကို ရြတ္ဖတ္ဖို႔ ေစခိုင္းလိုက္မိပါတယ္။
“သမီး လာအိလာဟ ဖတ္ေနေနာ္။ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္။ လိမၼာတယ္။”
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးငယ္နဲ႔မတန္ေအာင္ ေ၀ဒတနာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားေနရေသာ သမီးငယ္ေလးဟာ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ “လာ အိ လားးးး ဟ အစ္ လ လ္ လား ဟု” တစ္လံုးျခင္း အသံတုန္တုန္ျဖင့္ ဖတ္ေနရာမွ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ျဖင့္ အသံေပ်ာက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ သမီးေလးလဲ အလႅာဟ္အမိန္႔ေတာ္ ခံယူသြားခဲ့ရွာေလၿပီ။
က်မဘ၀ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ က်မအတြက္ မီွခိုရာ လမင္းဟာလဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ က်မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ၾကယ္ကေလးႏွစ္ပြင့္ဟာလဲ တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ ေႂကြက်သြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ က်မ အားမေလွ်ာ့ဘူး။ ဒီအၾကမ္းဖက္သမားေတြကို တရားခြင္ကို ေရာက္ေအာင္ပို႔မယ္။ က်မ ခံယူထားတယ္။ လူကိုလူလို႔ပဲ ျမင္တဲ့အခါ ကမာၻႀကီးဟာ သိပ္လွမွာပါ။
အခုေတာ့ သူတို႔လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္းသာ ကမာၻမွာ ရွိရမယ္။ သူတို႔ဘာသာ ေလမွာ လႊင့္ဖို႔ အယူအဆ မတူသူေတြကို လမ္းခင္းခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အၾကမ္းဖက္ခံ သားေကာင္ေတြမွာ က်မနားက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းေရာင္ေတြကိုပါ ဆြဲလုသြားၾကတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေတြ က်မေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျဖစ္ေနတာလဲ။ အခုခ်ိန္မွာ က်မ သတၱိေတြေမြးၿပီး သူတို႔ကို တရားဥပေဒဆီ ေရာက္ေအာင္ေခၚဖို႔ အားတင္းထားပါတယ္။
ရတယ္။ ရပါတယ္။ က်မမွာ ဗိုက္ထဲက ကေလး က်မရင္ေသြးေလး ရွိပါေသးတယ္။ သူ႔အတြက္ က်မ အသက္ရွင္ေနအံုးမယ္။ အားတင္းထားတယ္။ က်မ အေဖနဲ႔အေမ၊ အစ္ကိုေမာင္ေတြေရာ အခု ဘယ္မွာရွိေနၾကလဲ။ သူတို႔ေရာ အသက္ေတြ ရွိၾကေသးလား။ က်မလို ကိုယ္းကြယ္ရာ ဘာသာတူတဲ့သူေတြထဲက ဘယ္သူေတြ အသက္ရွင္ၾကေသးလဲ။ သူတို႔ရဲ႕အိုးအိမ္ေတြေရာ အေကာင္းက်န္ေသးရဲ႕လား၊ ဗလီေတြ ဘယ္ႏွစ္လံုးေလာက္ ျဖိဳခ်ခံလိုက္ရၿပီလဲ။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ။ က်မ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္လဲ။ က်မကိုယ္တိုင္ မေပါ့မပါးႀကီး။
အလြန္ကို ခံျပင္းမိတယ္။ ရင္ထဲရွိတာေတြကို ႏႈတ္ကေန ေအာ္ဟစ္ ဖြင့္ထုတ္လပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ေအာ္ဟစ္လိုက္ရင္ သူတို႔ၾကားသြားလိမ့္မယ္။ က်မကို ေတြ႕ေအာင္ရွာၿပီး သတ္ပစ္လိမ့္မယ္။ က်မ ေသလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ က်မ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ က်မကိုယ္က်မ ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။
တမန္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အေစာ္ကားခံခဲ့ရတယ္။ က်မထင္တယ္။ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ကို ဟစ္ေၾကြးရဲပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ အေစာ္ကားခံရဆံုးပုဂိၢဳလ္ဆိုတာကို ဂင္းနစ္ မွတ္တမ္းသြင္းေၾကးဆိုရင္ ဒီေန႔ထိ အဲ့ဒီမွတ္တမ္းရဲ႕ စံခ်ိန္မွာ က်မတို႔ခ်စ္ရတဲ့ တမန္ေတာ္မိုဟမၼဒ္ကို ဘယ္သူမွ စံခ်ိန္ဖ်က္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီတမန္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ဘ၀မွာ အခ်မ္းသာခဲ့ဆံုးက သည္းခံျခင္းဆိုတဲ့ ေမတၱာတရားပါ။ တမန္ေတာ္ႀကီးမိုဟမၼဒ္ဟာ ႏႈတ္ပါးစပ္က ဖြင့္ဟၿပီး လူအထင္ႀကီးေအာင္ ေအာ္ဟစ္တဲ့ ေမတၱာတရားရွင္မဟုတ္ဘဲ စိတ္ႏွလံုးသားထဲက ျဖဴစင္စြာနဲ႔ လူမသိေအာင္ ႀကိတ္ခံတတ္တဲ့ မဟာလူသား ေမတၱာတရားရွင္ပါ။ မိမိ ေနာက္လိုက္ေတြကိုလဲ ဒီလမ္းစဥ္ကိုပဲ က်င့္သံုးဖို႔ အတန္တန္ မွာတမ္းေခၽြခဲ့ပါတယ္။
က်မက သူ႔ေနာက္လိုက္ပဲ။ က်မသည္းခံရမယ္။ သည္းခံမယ္။
က်မတို႔ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး မိန္႔ခဲ့တာကို သတိရတယ္။ “မြတ္စလင္ေတြအတြက္ ေလာကဟာ ငရဲပါ”။ အခု ေရေတြ ပြက္ပြက္ဆူေနၿပီ။ က်မ အသက္ရႈလို႔ မရေတာ့ေအာင္ မီးခိုးေငြ႕ေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္ေနၿပီ။
က်မ အလြတ္က်က္ထားသမွ် ကုရ္အာန္က်မ္းစာေတြကို ေရေႏြးပူနဲ႔ မီးခိုးေငြ႕ေတြၾကားမွာ ရြတ္ဆိုေနမိတယ္။ က်မ မ်က္ရည္ေတြ ခမ္းေျခာက္ေနပါၿပီ။ ရတယ္။ ဒီအပူဒဏ္ကို က်မ ဆက္ၿပီး ႀကိတ္မွိတ္ခံမယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ ၀မ္းထဲက ၈-လသားေလးကေတာ့ က်မဗိုက္ထဲက သြက္သြက္ခါေအာင္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွား ဆႏၵျပေနပါတယ္။ သူ႔အတြက္ က်မ အလြန္ကို စိုးရိမ္ေနရပါၿပီ။ က်မဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းေရာင္ေလး။ သူ ေႂကြလြင့္သြားမွာ စိုးပါတယ္။
က်မ မခံႏိုင္ေအာင္ ပူေနပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ က်မတို႔ မိသားစုဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ယုတ္စြအဆံုး ဘာသာတူ ဘာသာကြဲေတြအေပၚမွာ ကိုယ္၊ စိတ္၊ ႏွလံုး သံုးပါးနဲ႔ ဘာတစ္ခုမွ ျပစ္မွား က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးတာ မရွိပါဘူး။ လူမ်ိဳး/ဘာသာ မခြဲျခားဘဲ အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ခဲ့တယ္။ အားလံုးကို လူလိုပဲ ဆက္ဆံခဲ့တယ္။
အခု ဒီ လူမ်ိဳးေရး၀ါဒနဲ႔ မ်က္ကန္းမ်ိဳးခ်စ္ေတြရဲ႕ တစ္ဖက္သက္အစြန္းေရာက္ လူမဆန္မႈေတြက မေကာင္းမႈ လုပ္ရပ္ေတြပါ။ မေကာင္းမႈ လုပ္ရပ္တိုင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ဟာ မေကာင္းက်ိုးေတြပဲမို႔ မေကာင္းက်ိဳးေတြကိုပဲ တစ္ေန႔ အရွင္ျမတ္က သူတို႔ကို အစားေပးလိမ့္မယ္လို႔ က်မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာသာ သာသနာကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး လူကို လူလို မျမင္ဘဲ က်မတို႔ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြကို ဘာသာတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့သူေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ဒုကၡေပးႏွိပ္စက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္သူ႔အသက္ အိုးအိမ္စည္းစိမ္လံုျခံဳေရးကို ကာကြယ္ေပးေနပါတယ္ဆိုတဲ့ ဘယ္အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွ လာၿပီး မကာကြယ္ေပးၾကပါလား။
က်မတို႔မိသားစုလို ထပ္တူ မြတ္စလင္မ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေသၾကရမွာလဲ ေကတုမတီရယ္။ က်မ အသက္ေငႊ႕ေငြ႕ထဲတြင္ တရားမွ်တျခင္းနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္သူမ်ားကို လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ေစရန္ ေသြးထိုး လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တဲ့ အဓိကတရားခံ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနတယ္။ က်မ ေရအရမ္းဆာေနလို႔ ေရေတြကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ေတာင္ မခပ္ယူႏိုင္ေတာ့ဘူး။ က်မရြတ္ဆိုလိုက္တယ္။
“လားအိလားဟ အစ္လလႅားဟု မိုဟမၼဒြရ္ ရစူးလြလႅာဟ္”
(အဓိပၸါယ္) အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္မွအပ တျခား အကိုယ္းကြယ္ခံထိုက္သူမရွိေၾကာင္းႏွင့္ မုိဟမၼဒ္ (PBUH) ကိုယ္ေတာ္သည္ အရွင္ျမတ္၏ ေစလႊတ္ေသာ ေစတမန္ေတာ္ျဖစ္ပါသည္။
ရက္(၃၀)ခန္႔ၾကာၿပီးေနာက္…
ေတာင္ငူၿမိဳ႕က ကန္ေတာ္လမ္း မန္းရပ္တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ျပင္က ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ ပုပ္ေစာ္နံ႔ဟာ မခံႏိုင္ေအာင္ ရေနတာမို႔ ေနရာတြင္ ေသသြားေလာက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္တာ၀န္ရွိသူေတြ ပိုက္ဆိပ္တိုက္ ေတာနင္း ရွာၾကတဲ့အခါ ရွင္းလင္းျပာက်ေနသည့္ မီးေလာင္းျပင္တစ္ခုရဲ႕ေနာက္မွာ ၿပိဳက်ခါနီးေရခ်ိဳးကိန္းအိမ္သာရဲ႕အေပၚက ေရတိုင္ကီတစ္ခုအတြင္းမွာ ျမင္မေကာင္း ရႈမေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဘ၀ေျပာင္းေနရွာတဲ့ မိသားစု ေလးဦးရဲ႕အေလာင္းကို ရွာေဖြသူမ်ား ေတြ႕ရွိၾကရေလတယ္။
ယူၾကံဳးမရျဖစ္စရာေကာင္းတာက ေသဆံုးသြားတဲ့ မိသားစုရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဦးစီးနဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးက ဘာသာဓေလ့ထံုးတမ္းစဥ္လာနဲ႔အညီ ေျမခ်ဖို႔ အေလာင္းေကာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေသဆံုးသူ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ပြင့္ၿပီး မိန္းကေလးအမႊာေလးေတြရဲ႕ အေလာင္းကိုပါ ေတြ႕ရွိလို႔ ျမင္ရသူတိုင္း မ်က္ရည္၀ဲမိၾကပါေတာ့တယ္။
ေငြဇင္ဂ်ာေမဗလီ(ဗလီႀကီး) (ဗိုလ္မွဴးဖိုးကြန္းလမ္းႏွင့္ကုန္သည္ႀကီးလမ္းေထာင့္မွ)
(အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ မြတ္စလင္မ္မ်ားအား လူမ်ိဳးတုန္း သတ္ျဖတ္ေရးလုပ္ငန္း ေဖာ္ေဆာင္ေရး စီမံကိန္းတိုင္းမွာ လက္မရြံ႕ အုပ္စုဖြဲ႕ သြားေရာက္ သတ္ျဖတ္ေပးေနတဲ့ မႏၲေလးေနျပည္ေတာ္က အေရျခံဳသာသနာ၀င္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့အလုပ္ရဲ႕ လက္သည္ေတြ၊ ဓမၼနဲ႔မွတ္ေက်ာက္တိုက္ၾကည့္ေစႏိုင္ဖို႔ အမွတ္တရ…)
ေလးစားစြာျဖင့္ –
ေခဋီစ်က္အို
(ကူညီ တြဲဖက္ေရးသားေပးေသာ ဆရာ စေနေမာင္ေမာင္ ဘားမားအား ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္)