ကရင္အမ်ဳိးသားအာဇာနည္ေန႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအ႐ံုး(KNU) ဗဟိုစည္း႐ံုးေရးဌာန ဒုတာ၀န္ခံ ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း အား ေကအိုင္စီမွ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
KIC – ဒီၾသဂုတ္လ ၁၂ရက္ေန႔ဟာ ကရင္အမ်ိဳးသား အာဇာနည္ေန႔ျဖစ္တယ္ေလ။ အခုဆိုရင္ ၆၂ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ကရင့္အာဇာ နည္ေန႔ ျဖစ္ေပၚလာပံုေလး အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းျပေပးပါလား။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း- အာဇာနည္ေန႔ ျဖစ္ေပၚလာတာကေတာ့ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ဆက္စပ္လာမယ္။ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ တယ္ဆိုတာကေတာ့ အက်ယ္တ၀င့္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ၁၉၄၉၊ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ရက္ေန႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေပၚေပါက္ၿပီး အဲဒီ ကေန ေတာဘက္ကို ျပန္ဆုတ္ရတယ္။ အင္းစိန္တိုက္ပြဲက ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ ပထမဦးဆံုး တိုက္ပြဲပဲ။ ရက္ေပါင္း ၁၁၁ရက္ ၾကာတယ္။ အဲဒီကေန ဆုတ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ကရင္ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က ေတာင္ငူဘက္ကို ဆုတ္သြားတာရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚ ဘက္ကို ဆုတ္သြားတာရွိတယ္။ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဘက္ကို ဆုတ္သြားတဲ့ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက အမ်ားစုျဖစ္တယ္။ စေကာလယ္ေတာ တို႔၊ မန္းဘဇန္တို႔၊ ဟံတာသာေမႊးတို႔၊ ေစာဘဦးႀကီးတို႔ အဲ့ဒါေတြက ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚဘက္ကို ဆုတ္သြားၾကတယ္။ အေရွ႕ဘက္ကို ဆုတ္ သြားတာကေတာ့ ဗုိလ္ႀကီးေထာပလိုတို႔ တျခားတာ၀န္ရွိေခါင္းေဆာင္ေတြ ဆုတ္သြားၾကတယ္။ ဆုတ္သြားၾကေတာ့ တို႔က အဲ့မွာ ေတာ္ လွန္ေရးကို ေတာင္ငူမွာ ျပန္အေျခခံတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ရန္သူကလည္း ထိုးစစ္ႀကီးေတြနဲ႔ ထိုးျပဳေတာ့ ေရွ႕တန္းမွာဦးေဆာင္ဖို႔က ေခါင္း ေဆာင္လိုလာတယ္။
ဦးဆံုးမွာ စေကာလယ္ေတာ တက္သြားတယ္။ တက္သြားၿပီးေတာ့မွ အားလံုး ျပင္ဆင္တယ္။ တို႔ကရင္ဌာနခ်ဳပ္က ေမာ္ခ်ီးမွာထားေတာ့ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရးအရ ေမာ္ခ်ီးက ကရင္နီနယ္ထဲမွာ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာဘဦးႀကီးက ေျပာ တယ္။ ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးကို ဖာပြန္ကို ျပန္ေျပာင္းပါဆိုေတာ့ စေကာလယ္ေတာက ျပန္စီစဥ္ၿပီးေတာ့မွ ဖာပြန္ဘက္ကို ေျပာင္းၾကတယ္။ ေျပာင္း ၿပီးေတာ့ ေစာဘဦးႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာစိုင္းေခတို႔နဲ႔အတူ တက္သြားတယ္။ တက္လာၿပီးေတာ့ ပဲခူး႐ိုးမကို ျဖတ္တယ္။ အဲဒါေတြေက်ာ္လာ ၿပီးမွ အေရွ႕ေတာင္ငူကို ေရာက္တယ္။ ေတာင္ငူကို ေစာဘဦးႀကီး ေရာက္လာတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္သူကလည္း အႀကီးအက်ယ္ထိုးေတာ့ သူကလည္း ေတာင္ေပၚျပန္တက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၄၉ခုဆိုေတာ့ ၁၉၅၀ခုႏွစ္ မိုးတြင္းကာလမွာ သူက ျပန္ၿပီးေတာ့မွ အေရးေပၚ အစည္းအေ၀း ျပန္ေခၚလာတယ္။ အဲ့မွာ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြက တို႔ေတြအတြက္ ေတာ္ေတာ္မွတ္သားေလာက္တာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြက ငါတို႔ဒီကေန႔ ကရင္ေတာ္လွန္ေရးဟာ တို႔ကရင့္သမိုင္းမွာ ပထမဦးဆံုး ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သလို ေနာက္ဆံုး ေတာ္လွန္ေရး လည္း ျဖစ္ရမယ္။ အဲေတာ့ တို႔ဟာ ဒီတစ္ခ်ီ ေတာ္လွန္ေရးတစ္ခုုတည္းနဲ႔ ကရင့္ဘ၀ကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္၊ လြတ္လပ္ေအာင္၊ အခ်ဳပ္အ ျခာအာဏာရေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တို႔တေတြဟာ ဇြဲေလွ်ာ့လို႔မရဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးကို ကစားစရာလို သေဘာထားလို႔ မရ ဘူး။ တို႔ကရင္ေတာ္လွန္ေရးဟာ ရန္ကုန္မွာ သြားၿပီးေတာ့မွ ရန္သူ႔ဆီ လည္စင္းမေပးသေရြ႕ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးႏိုင္ဘူး။ ဒါ သူ ေျပာ ခဲ့တဲ့စကား။
အဲဒီ “Surrender is out of question” ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္က လက္နက္ခ်တာ တစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ အညံ့ခံ အ႐ႈံးေပးျခင္း အလ်ဥ္းမ လုပ္ရဘူး။ မိမိလက္နက္ မိမိလက္ထဲမွာ ရွိရမယ္။ ကရင္ျပည္ကို ၿပီးျပည့္စံုေစရမယ္။ မိမိရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးကံၾကမၼာကို မိမိဘာသာဖန္တီးရမယ္။ အဲ့ဒီလို သူက ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီ ၄ခ်က္နဲ႔ ငါတို႔ေဆာင္ရြက္မယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တာ၀န္ခြဲေ၀မယ္ဆိုၿပီးေတာ့မွ စေကာလယ္ေတာကို ပဲခူး႐ိုးမက ဖားဒိုပေလာတို႔ဘာတို႔မွာ ကရင္-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းေတြ ျပန္ျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီက ကရင္ေတြက ျပန္ဆုတ္လာၿပီးေတာ့ ေညာင္ေလးပင္မွာ ျပန္ၿပီးေတာ့ စခန္းခ်ဖို႔အတြက္ စေကာလယ္ေတာကို လႊတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာစိုင္းေခကိုက်ေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္ၿပီးမွ မြန္အမ်ဳိးသားေတြကို ျပန္စည္း႐ံုးၿပီးမွ စနစ္တက်နဲ႔ တပ္ေပါင္းစုတပ္ကို ဖြဲ႔စည္းဖို႔အတြက္ တာ၀န္ေပးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ငါက ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီးမွ ႏိုင္ငံေရးကစားကြက္တစ္ခု လုပ္မယ္။ ဒါကိုလုပ္ၿပီးမွ လုပ္ၾကေတာ့ သူတို႔က ပိုင္က်ဳံေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ နား ၾကတယ္။ အဲ့မွာပဲ တရားေတြ ေဟာတယ္။ လူထုေတြကလည္း အႀကီးအက်ယ္ ေထာက္ခံၾကတယ္။
အဲဒီကေနတဆင့္ သြားဖို႔က်ေတာ့ လူထုက ေျပာၾကတယ္။ မိုးအႀကီးအက်ယ္ရြာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေခ်ာင္းေတြကလည္း ျဖတ္ဖို႔မလြယ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးအ ေနနဲ႔ ဒီမွာ တစ္ရက္ေလာက္နားၿပီးမွ သြားပါ။ သူက “က်ေနာ္တို႔ အေရးႀကီးတယ္ သြားမွရမယ္”ဆိုၿပီး ဆင္ေတြနဲ႔သြားတယ္။ နဘူးဘက္ ေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေခ်ာင္းေရက အင္မတန္ႀကီးတယ္။ ဆင္ေတာင္ျဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ မိုးကလည္းခ်ဳပ္လာေတာ့ လယ္ေတာထဲ မွာ နားတယ္။ အဲဒီမွာက ထို႔ေကာ္ကိုးနဲ႔နီးေတာ့ ရိကၡာသြားယူခိုင္းတယ္။ ဟိုကိုသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဟိုမွာက ရြာလူႀကီး မရွိဘူး။ ဆယ္ အိမ္ေခါင္းပဲ ရွိတယ္။ ရြာလူႀကီး ဖာ့လာေကးက တျခားကရင္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သြားေတြ႔ေနတယ္။ ရြာမွာရွိတဲ့ ဆယ္အိမ္ေခါင္းက သူတို႔ ကို ဆန္ေတြ၊ ဆီေတြ၊ ၾကက္ေတြ ပို႔ေပးၿပီးမွ သူက ရန္သူဆီ သြားတိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္သူ(စိန္လြင္)က ေကာ့ကရိတ္မွာရွိတယ္။ စိန္လြင္က အဲတုန္းက တစ္ပြင့္နဲ႔တပ္စုမႉးေပါ့။ သူ႔ကိုသြားတိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ သူက ျပန္လိုက္လာၿပီးမွ အဲ့မွာ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေစာဘဦး ႀကီးကလည္း ေရခ်ဳိးဆင္းဖို႔ ေခ်ာင္းထဲမွာသြားတယ္။ ဟိုက လက္ေျမွာက္ခိုင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ ေစာဘဦးႀကီးက ငါတို႔ မေျမွာက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာေတာ့ ဟိုက ဖမ္းပစ္တယ္။ တို႔ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြ ေျပာပံုအရေတာ့ သူ ခ်က္ခ်င္း မေသဘူး။ ရန္သူက ႀကိဳးေတြဘာေတြနဲ႔ တစ္ဖက္ကမ္း ကူးလာၿပီးေတာ့မွ အဲ့မွာ ေစာဘဦးႀကီးကို လက္ေျမွာက္ခိုင္းတယ္။ ငါ့မွာ ေျမွာက္ဖို႔လက္မရွိဘူး အဲလိုလုပ္တယ္။
ဒါနဲ႔ စိန္လြင္က ရန္ကုန္ကို ေၾကးနန္း႐ိုက္လိုက္တယ္။ ဒီလူကို ေခၚခဲ့ရမလားဆိုၿပီး မေခၚခဲ့နဲ႔ဆိုေတာ့ အဲ့မွာပဲ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ ပစ္သတ္ လိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာစိုင္းေခလည္း ပါသြားတာေပါ့။ အဲ့မွာေသေတာ့ မိုးကလည္း အႀကီးအက်ယ္ ရြာေနေတာ့ သူတို႔က စြတ္ဖားလွည္း ကို ကြ်ဲနဲ႔ျပန္ဆြဲၿပီး ေကာ့ကရိတ္ေရာက္တယ္။ ေကာ့ကရိတ္ကေန ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ပို႔တယ္။ သူ႔ရဲ႕မူရင္းက ေဘာင္းဘီတို ေလးနဲ႔ ဗန္းေမာ္သဘက္အျဖဴနဲ႔ ဒါပဲရွိတယ္ သူေသတဲ့အခ်ိန္မွာ မုတ္ဆိတ္ေတြနဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ သူတို႔ယူသြားၿပီးေတာ့မွ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ျပည္သူ ေရွ႕က ကုလားထိုင္ေပၚမွာတင္၊ မလဲက်ေအာင္ ႀကိဳးေတြနဲ႔တုတ္တာေပါ့။ ဒီမွာ မင္းတို႔ရဲ႕ ကရင္ေခါင္းေဆာင္ ေစာဘဦးႀကီး ေသၿပီေပါ့။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာ လိုက္ျပတယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳးေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ သူေသတဲ့ေန႔က ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၁၉၅၀၊ ၾသဂုတ္လ ၁၂ရက္ေန႔ ျဖစ္တယ္။ အဲ့မွာ ေစာစိုင္းေခလည္း က်ဆံုးတယ္။ ကုိယ္ရံေတာ္ရဲေဘာ္ေတြလည္း က်တယ္။ ဆင္ေနာက္လိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္လည္း က်ဆံုး တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြက အကုန္လံုးထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားတယ္။ အဲဒါေတြက က်ေနာ္တို႔သမိုင္းေတြမွာ မွတ္တမ္း ခိုင္ခိုင္မာမာျပဳ တာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒါ က်ေနာ္တုိ႔ေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။ မွတ္တမ္းျပဳတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေစာဘဦး ႀကီးကို အကုန္လံုးလိုက္ျပၿပီးေတာ့ သံေခါင္းနဲ႔ထည့္ၿပီးေတာ့မွ ကရင္ေတြအတြက္ တိုင္းျပည္ေပးဖို႔ ေျမႀကီးမရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပင္လယ္ ထဲ ပစ္ခ်ရမယ္ဆိုၿပီးေတာ့မွ က်ဳိကၡမီပင္လယ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္ ပင္လယ္ထဲမွာ ေမယုသေဘၤာနဲ႔ သြားပစ္ခ်တယ္။ ေစာစိုင္းေခကေတာ့ ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားတယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ အဲ့လိုျဖစ္ေတာ့ ကရင္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။ မြန္ေတြလည္း ၀မ္းနည္းေၾကကြဲၾကတာေပါ့။
အဲ့ဒါေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္မွာ က်ေနာ္တို႔က ၁၉၅၆ခုႏွစ္ ကြန္ဂရက္က်မွ အာဇာနည္ေန႔ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။ အကုန္လံုးကို အမ်ဳိးသား ေန႔တို႔၊ တပ္မေတာ္ေန႔တို႔ အသိအမွတ္ျပဳၿပီးေတာ့မွ ၾသဂုတ္လ ၁၂ရက္ေန႔ကိုလည္း အာဇာနည္ေန႔အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ ကြန္ဂရက္မွာ တင္ေတာ့ ဒါကို ကြန္ကရက္က အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ေတာ့ ဒါကုိ က်ေနာ္တို႔က ႏွစ္စဥ္က်င္းပလာခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ဒီအာဇာ နည္ေန႔မွာ ဘယ္ကရင္အမ်ဳိးသားထဲက ဘယ္သူပဲ က်ဆံုးက်ဆံုး၊ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္ပဲ က်ဆံုးက်ဆံုး၊ ဘယ္ျပည္သူ၊ ဘယ္အမ်ဳိးသမီး ေတြပဲ ရန္သူလက္ခ်က္နဲ႔ က်ဆံုးက်ဆံုး ဒီေန႔ကို ဘံုေန႔၊ အာဇာနည္ေန႔အျဖစ္ ၁၉၅၆မွာ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ဆံုးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရဲေဘာ္ေတြကို ျပည္သူလူထုေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ကေလးေတြက ဒီၾသဂုတ္လ ၁၂ရက္ေန႔ကို အာဇာနည္ေန႔အျဖစ္နဲ႔ တစ္ေပါင္းတည္း အေလးျပဳတယ္။ အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ ဒါကေတာ့ ကရင္အာဇာနည္ေန႔ ျဖစ္ေပၚလာပံုပါ။
KIC – ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးကို အာဇာနည္လို႔ အမ်ားက ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ပါသလဲ။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း- အာဇာနည္ဆိုတာေတာ့ အမ်ားႀကီးရွိတာေပါ့။ အမ်ားအတြက္ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားတဲ့သူေတြကို ေခၚပါတယ္။ အဲ့ေတာ့ အမ်ားအတြက္ ကိုယ္ က်ဳိးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးေတာ့မွ လုပ္တဲ့လူမွန္သမွ်က ဒါ အာဇာနည္ပဲ။ တခ်ဳိ႕က တကယ့္ကို သူ႔ဘ၀ တစ္သက္တာလံုး ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ၿပီးမွ အနစ္နာခံၿပီးေတာ့မွ ေျခပစ္လက္ပစ္တဲ့အထိ လုပ္သြားတာ ရွိတယ္။ အဲ့လိုပဲ ရန္သူနဲ႔ရင္ဆိုင္ရင္း ကိုယ့္အမ်ဳိးသားအတြက္ ဒူးေထာက္ အညံ့ခံျခင္း မျပဳဘဲနဲ႔ ဆံုးခန္းတိုင္ျခင္း ျပဳသြားတာက ဒါ အာဇာနည္ေတြပဲ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တို႔ကရင္ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ ေစာ ဟန္သာေမြးတို႔၊ စံဖိုးသင္တို႔ကို အာဇာနည္လို႔ ေခၚလို႔မရဘူး။ ဥကၠဌ မန္းဘဇန္တို႔၊ ပဒိုမန္းရွာတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမေမာင္နဲ႔ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ က သူတို႔တစ္သက္တာမွာ ဘ၀တစ္ခုလံုးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ကိုယ့္အမ်ဳိးသားအတြက္၊ ျပည္သူလူထုအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့လူ ဒါေတြကို အာဇာနည္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳလို႔ရတယ္။ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ အသက္မေပးလည္း ဘ၀ကို ေပးသြားတဲ့သူေတြကို အာဇာနည္လို႔ အသိ အမွတ္ျပဳတယ္။
KIC – အာဇာနည္ေန႔ကို ဘယ္လိုနယ္ေျမေတြမွာ က်င္းပေလ့ရွိၿပီး ဒါကို အရင္ကေကာ အခုအခ်ိန္ထိ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ တရား၀င္ အထိမ္းအ မွတ္ေန႔အျဖစ္နဲ႔ က်င္းပျပဳလုပ္ခြင့္ တစ္ခါမွ မရခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း- လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ေပၚေပါက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔က ျပည္တြင္းမွာလုပ္ဖို႔က အစိုးရက ျပည္တြင္းမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာ ကိုး။ သူတို႔နယ္ေျမမွာ သူတို႔ရဲ႕ ရန္ဘက္လူရဲ႕ အာဇာနည္ေန႔ကိုလည္း က်င္းပခြင့္မျပဳဘူး။ အဲ့ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမနဲ႔ အစိုးရထိန္း ခ်ဳပ္မႈေ၀းတဲ့ ေဒသေတြ၊ ေနရာေတြမွာ အာဇာနည္ေန႔ က်င္းပၾကတယ္။ တို႔ေတြကိုယ္၌ကလည္း ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက အခန္းေလး၊ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခုမွာ ကရင္အာဇာနည္ေန႔ က်င္းပတယ္။ ကရင္အလံေတာ္ေလးကိုေထာင္၊ ေစာဘဦးႀကီးဓါတ္ပံုနဲ႔ ကရင္အာဇာနည္ေန႔ ကို အေလးျပဳ၊ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြ တို႔လုပ္ခဲ့တာပဲ။ တရား၀င္ႀကီးေတာ့ မရခဲ့ဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမနဲ႔ အစိုးရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေ၀းတဲ့ အရပ္ေဒသေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚမွာလည္း လုပ္တယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာလည္း လုပ္ၾကတယ္။ ဒီမွာက ေတာ္လွန္ေရးဧရိယာဆိုေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွား၊ အထိမ္းအမွတ္ျပဳ က်င္းပၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းသံဃာေတြကလည္း သူတို႔ ေက်ာင္းမွာ ဒီေန႔ကို က်င္းပၾကတယ္။ ရဲရဲတင္းတင္း လုပ္ရဲတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ဘယ္သူမွ လုပ္ပါလို႔လည္း မေျပာဘူး။ ဘာမွ လည္း တိုက္တြန္းတာ မရွိဘူး။ သူ႔ဆႏၵနဲ႔သူ လုပ္တာျဖစ္တယ္။ ဒါမ်ဳိးဘုန္းႀကီးေတြကိုေတာ့ တို႔ေတြက တကယ့္မ်ဳိးခ်စ္ဘုန္းႀကီးေတြအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳရမယ္။
KIC – ကရင့္အာဇာနည္ ေစာဘဦးႀကီးတို႔ က်ဆံုးရတာဟာ ကရင္ရြာသားတစ္ဦးရဲ႕ အစိုးရတပ္ထံ သတင္းေပးမႈေၾကာင့္မို႔ ဒါဟာ ေခါင္း ေဆာင္ကို သြယ္၀ိုက္လုပ္ႀကံမႈလို႔ သတ္မွတ္လို႔ ရႏိုင္တယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဟာ လူထုတစ္ရပ္လံုးအတြက္ ေကာင္း က်ဳိး၊ ဆိုးက်ဳိး ဘယ္ဟာက ပိုမ်ားသလဲဆိုတာ ႏႈိင္းယွဥ္ေျပာျပေပးပါလား။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း– ေစာဘဦးႀကီးကို ဒီလိုတဖက္လွည့္နဲ႔ လုပ္ခိုင္းတာမ်ဳိးကေတာ့ ဒါဟာ သမိုင္းမွာေတာ့ ဒီေဆြမ်ဳိးကေတာ့ အမည္းကြက္ပဲ။ ဒါက သူ႔သမိုင္း သူေရးတာပဲ။ တဖက္ကလည္း ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ေစာဘဦးႀကီး မရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးက ဆက္လက္ၿပီးေတာ့မွ ယေန႔အထိ တည္ရွိလာတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေစာဘဦးႀကီးသာ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးက ဒီလိုသက္ ဆိုးရွည္မယ္လို႔ မထင္ဘူး။ သူ စီစဥ္တတ္တယ္။ လုပ္တတ္တယ္။ သူ မရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ဒါေတြက ဒီကေန႔အထိ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ေနတာပါပဲ။ ေစာဘဦးႀကီးေျပာသလိုပဲေလ။ ကရင့္သမိုင္းမွာ ဒါပထမဦးဆံုး ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ္လွန္ေရး လည္းျဖစ္ဖို႔ ဒီေလာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာရမွာေပါ့။ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆယ့္ေလးငါးခါလုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ သံုးေလးႏွစ္ လုပ္လိုက္၊ ေပ်ာက္လိုက္။ ကေလးကစားသလို အဓိပၸါယ္မရွိဘူး။ ဒါ ကရင္တမ်ိဳးသားလံုးရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီးမွ ဒီဟာကို လွလွပပ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်င္တယ္။ မလွမပနဲ႔ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးကိုေတာ့ နိဂံုးမခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ အမ်ဳိးသား ဂုဏ္သိကၡာပဲ။
KIC – ေစာေစာတုန္းက ေျပာသြားတဲ့ေစာဘဦးႀကီးက မူေလးခ်က္ကို ခ်မွတ္သြားတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ေျပာသြားခဲ့တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ေပါ့ေနာ္။ ဒီမူေလးခ်က္ဟာ မ်က္ေမွာက္ကာလအထိ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအေပၚမွာ အေရးပါမႈ ရွိေနေသးသလား။ မရွိေတာ့ဘူးလားဆို တာကိုလည္း လက္ရွိျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေျပာျပေပးပါလား။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း- တခ်ဳိ႕က ႏိုင္ငံျခားမွာ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြက ဘြဲ႔ႀကီးေတြရၿပီးေတာ့ ဒီမူဟာ ေခတ္ကုန္ၿပီ။ ေခတ္ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ဘူး။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ အညံ့ခံအရႈံးေပးတာကို အလ်ဥ္းမလုပ္ရဘူး ဆိုတဲ့စကားဟာ ေခတ္ကုန္သလားဆိုတာ ကိုယ့္ဦးေဏွာက္နဲ႔ ကိုယ္စဥ္းစားပါ။ မိမိ လက္နက္ မိမိလက္ထဲမွာရွိရမယ္ ဆိုတာကေကာ အဓိပၸါယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခုခံႏိုင္ဖို႔အတြက္ လက္နက္ကုိယ့္မွာ ရွိရမယ္။ ကရင္ ျပည္ ၿပီးျပည့္စံုေစရမယ္။ ဒီတစ္ခုက ေစာဘဦးႀကီးက လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၆၀ေက်ာ္ေလာက္က ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြပဲ။ အဲ့ဒီေခတ္ အဲ့ဒီကမၻာ့ သမိုင္းနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေခတ္ ကမၻာ့သမိုင္းေျပာင္းလဲတဲ့အေပၚမွာ တို႔တေတြက တကယ့္တန္းတူမႈရွိတဲ့ ကုိယ္ပိုင္ျပဌာန္း ခြင့္ ရွိတယ္။
စစ္မွန္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေဆာက္မယ္ဆိုရင္ ဒီမူကို ေခတ္ေနာက္က်တယ္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ေနာက္ၿပီးမွ မိမိရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ကံၾကမၼာ မိမိသာလွ်င္ ဖန္းတီးရမယ္ဆိုတဲ့ဟာက ဒါ အမ်ဳိးသားဂုဏ္သိကၡာပဲ။ ဒီကေန႔ တ႐ုတ္က တ႐ုတ္အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ ကံၾကမၼာကို တ႐ုတ္ကပဲ ဖန္တီးေနတာပဲ။ အေမရိကန္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အေမရိကန္က ႏိုင္ငံေရးျပႆနာက အေမရိကန္ျပည္သူေတြ ဖန္တီးေနတာပဲ။ အဂၤလိပ္ကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အခုတက္ေနတဲ့ ဗမာအစိုးရကိုပဲၾကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားက ဘယ္ေလာက္တြန္းအားေပးေပး သူ႔မူနဲ႔သူသြားတာ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္တို႔ကလည္း မိမိရဲ႕ကံၾကမၼာကို မိမိသာဖန္တီးရမယ္ဆိုတာဟာ ဘယ္သူ႔တြန္းအားမွမပါပဲနဲ႔ ကိုယ့္ ဖာသာဖန္တီးႏိုင္ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ႐ိုက္ခတ္မႈအေပၚမွာလည္း ကိုယ္က စီရင္သံုးသပ္တတ္ဖို႔ လိုတယ္။
KIC – အခုလက္ရွိ ကရင္လူရြယ္ေတြနဲ႔ ေနာင္လာမယ့္မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြကို အာဇာနည္စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ေစ သမိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပဲျဖစ္ေစ မွတ္သားစရာအျဖစ္ ေကအိုင္စီကေန တခုခုေလာက္ မွာၾကားေျပာဆိုေပးပါလား။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း – ဘာပညာရပ္ကိုသင္သင္ ဥပမာ သိပၸံဘာသာရပ္ကိုသင္တယ္ဆိုလည္း သိပၸံပညာရပ္က ဘယ္ကစလာတယ္ ဆိုတာလိုတယ္။ အခု ၿဂိဳလ္ တုေတြ ဒံုးပ်ံႀကီးေတြျဖစ္လာတာ လူေတြရဲ႕ ေတြးေခၚမႈက ငွက္ေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့မွ အစကတည္းက ဒါေတြကို စဥ္းစားလာၾကတာ ကိုး။ အဲ့ဒါေတြက သမိုင္းပဲေလ။ ေဆးပညာဆိုလည္း ေဆးသမိုင္းၾကည့္ရမယ္။ ေဆးဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က လူနာကို ေပ်ာက္ေအာင္ကု ခ်င္ရင္ ေရာဂါ ဘယ္ကစျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ သူ႔သမိုင္းသိမွ ေပ်ာက္ေအာင္ကုလို႔ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးဟာလည္း သူ႔သမိုင္း သူသိဖို႔ လိုတယ္။
သူ႔သမိုင္းကိုမသိရင္ ဒီကေန႔ျဖစ္ရွိေနတဲ့ ကရင့္ဘ၀ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းလို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သမိုင္းကိုသိၿပီးရင္ ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လိုေလွ်ာက္ရမယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တို႔က စဥ္းစားလို႔ရလာမယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္တို႔ ေသနတ္ပစ္သလိုေပါ့။ ေနာက္ ခ်ိန္ ခြက္နဲ႔ ေရွ႕ခ်ိန္သီးနဲ႔ ပစ္မွတ္သားေကာင္ ဒီသံုးခုတည့္ေနမွ ဒီသားေကာင္ကိုထိတာ။ အဲ့ေတာ့ ေရွ႕ခ်ိန္သီးေလးတစ္ခုထဲနဲ႔ သားေကာင္ကို ခ်ိန္ၿပီးပစ္ရင္ လြဲတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သမိုင္းေနာက္ခံကို အၿမဲေလ့လာရမယ္။ သမိုင္းက ဒီကေန႔ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကိုျဖစ္လာမယ္။ မ်က္ ေမွာက္ေခတ္ကေန ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ဆိုတာ မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဖန္တီးခ်င္ရင္ ေနာက္သမိုင္းကိုအေျခခံၿပီးမွ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ပန္း တိုင္ကိုသြားဖို႔ဆိုတာ အဆင္ေျပမွာ။ အဲဒါမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ဒီလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးဟာ ၀ဲဂယက္ထဲမွာ ေပ်ာက္သြားမွာပဲ။ သမိုင္းက ၀ဲဂယက္ထဲ မွာေပ်ာက္သြားရင္ လူမ်ဳိးကလည္း ေပ်ာက္သြားမွာပါပဲ။
KIC – အခု ဦးသိန္းစိန္အစိုးရအဖြဲ႔ကို သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းဖို႔ျဖစ္ေစ၊ ျပည္သူလူထုအားလံုးသိေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ျဖစ္ ေစ၊ ဘာေတြမ်ား တိုက္တြန္းခ်င္တာရွိပါသလဲ။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း- ဒီကေန႔ က်ေနာ္တို႔က ျပည္သူထဲမွာ မ်ားမ်ားဆင္းရမယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ အခုတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္မႈ ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ေနတာကို အခြင့္ အေရးယူၿပီးမွ သူတို႔နဲ႔လည္း သြားၫွိႏိႈင္းရမယ္။ တို႔ျဖစ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာရမယ္။ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာကိုလည္း တို႔က ေလ့လာရမယ္။ တို႔ ျဖစ္ခ်င္တာကိုလည္း ေျပာရဲရမယ္။ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တာကို လိုက္ေလ်ာရင္ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကိုယ္ ဖန္တီးတာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ကိုယ္ ျဖစ္ခ်င္တာကိုလည္း စည္း႐ံုးေျပာဆိုႏိုင္ရမယ္။ ျပည္သူလူထုကိုလည္း ဒါ ရွင္းျပႏိုင္ရမယ္။ အဲဒါဆိုရင္ တို႔အတြက္က အက်ဳိးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရင္တုန္းက တို႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ လုပ္လာတာ တစ္ခုမွ တို႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းမရဘူး။ ခ်ည္ၿပီး တုတ္ၿပီး လက္နက္ခ်ခိုင္း ၿပီးမွ တို႔ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္တဲ့သေဘာေတြ လုပ္လာတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဦးသိန္းစိန္ သမၼတ လက္ထက္မွာက်ေတာ့ ဒါမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖြင့္ေပးၿပီးမွ အျပန္အလွန္ ၫွိႏႈိင္းတိုင္ပင္ၿပီးမွ တဆင့္တဆင့္သြားတယ္။ ဒါမ်ဳိးက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဖန္တီးလို႔ ရတယ္။ အရင္တုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးတို႔ လုပ္တာက မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဖန္တီးလို႔မရဘူး။ အဲဒီမွာ ကြာတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်ေနာ္တို႔က ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရမယ္။ ေတြ႔ရင္ေတြ႔သလို ေဆြးေႏြးရမွာပဲ။ ျပည္သူလူထုအတြင္းမွာလည္း တို႔ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္၊ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ အေျခအေနေတြကို ရွင္းျပရမယ္။ မ်ားမ်ားလုပ္ႏိုင္ရင္ ျမန္ျမန္ၿပီးတာေပါ့။ မ်ားမ်ားမလုပ္ရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္ မၿပီးဘူး။
KIC – ကရင္အာဇာနည္ေန႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမ်ား ျဖည့္စြက္ေျပာၾကားခ်င္ပါသလဲ။
ပဒိုေစာသမိန္ထြန္း- ေျပာခ်င္တာက အာဇာနည္ကို နမူနာယူရမွာေပါ့။ ေစာဘဦးႀကီးတစ္ေယာက္ထဲမွ မဟုတ္ဘူး။ လတ္တေလာေလးပဲ အသက္ေပးသြားရ တဲ့ မန္းရွာတို႔ကအစ အာဇာနည္ေတြပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ့လမ္းနဲ႔ သူတို႔ဆုပ္ကိုင္တဲ့ ေပၚလစီေတြကို တို႔ေတြက ေလ့လာရမယ္။ သူတို႔လိုပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္မွသာလွ်င္ တို႔အမ်ဳိးသားေတြရဲ႕ဘ၀ကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာ။ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးရဲ႕ ကံၾကမၼာကို လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္။ အဲ့ေတာ့ အာဇာနည္ေတြရဲ႕ ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းအတိုင္း ကိုယ္က်ဳိးကိုစြန္႔၊ အမ်ားအက်ဳိးကို ရည္ရြယ္၊ ေနာက္ အမ်ားျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳႏိုင္ေအာင္ ကိုယ့္မွာလည္း နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာေတြကို ေလ့လာဆည္းပူးရင္ ပိုမိုႀကီးမားတဲ့ စြမ္း ေဆာင္အားေကာင္းတဲ့ အာဇာနည္ႀကီးေတြ ျဖစ္သြားမွာပဲလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
Source: KIC
႐ိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ဳိးစု အသံ 